در ادامه برخی از مواردی که نیاز به جراحی در نسج نرم دارند را مورد بررسی قرار میدهیم.
ممکن است به دلایل مختلفی مانند پوسیدگی، آسیب یا به عنوان بخشی از درمان ارتودنسی نیاز به کشیدن دندان داشته باشید.لمینت دندان در رشت دلیل هر چه که باشد، به احتمال زیاد به یک جراح دهان و صورت ارجاع داده میشوید که دندان شما را در مطب با استفاده از یک بیحس کننده مناسب بیرون بیاورند.
در حالی که اکثر عصب کشیها موفق هستند، زمانهایی وجود دارد که درمان کانال ریشه یا عصب کشی به تنهایی کافی نیست. اگر عفونت عصب مرده داخل دندان به خارج از ریشه دندان و به استخوان اطراف گسترش یابد، دندانپزشک شما را به جراح دهان و فک و صورت برای اپیکوکتومی ارجاع میدهد. در طی پروسه آپیکوکتومی، جراح قسمت عفونی ریشه دندان را به منظور پاکسازی عفونت از روی دندان و استخوان اطراف آن برمی دارد. سپس ریشه را پر کرده تا از عفونتهای بعدی جلوگیری شود.
نهفته شدن یا مسدود شدن دندانها فقط برای دندان عقل رخ نمی دهد. ممکن است سایر دندانها نیز دچار نهفتگی شوند. خوشبختانه، متخصص ارتودنسی و جراح دهان و صورت شما میتواند دندان نهفته را از لثه بیرون آورده و در موقعیت صحیح قرار دهد. این متخصصین به شما لبخندی زیبا و سالم میبخشند.
فرنوم چین کوچکی از بافت است که در دهان قرار دارد: زیر زبان، داخل لب بالا، داخل لب پایین و گونهها را به لثهها متصل میکند.
فرنکتومی یک روش ساده است که در مطب توسط جراح دهان و صورت انجام میشود. در این روش برای اتصال، فرنوم را شل میکنند و دامنه حرکت را در آن قسمت از بدن افزایش میدهند.
حتی ممکن است پس از عصب کشی، یک یا چند ریشه دندان عفونی شود یا استخوان اطراف دندان از دست برود. دندانپزشک ممکن است شما را برای همی سکشن یا قطع ریشه به یک جراح دهان و صورت ارجاع دهد. در حین همی سکشن، جراح نیمی از دندان را برمی دارد و یک دندان یک ریشه قابل تعمیر باقی میگذارد. اصطلاح آمپوتاسیون ریشه به برداشتن یک ریشه از چند ریشه دندان با جراحی گفته میشود.
دستگاههای انکوریج موقت (TADS) گهگاه برای مدت کوتاهی در طول درمان ارتودنسی استفاده میشوند. TADS پیچهای تیتانیومی کوچکی هستند که متخصصان ارتودنسی از آنها برای کمک به تغییر موقعیت دندانها استفاده میکنند. TADS معمولا توسط جراح دهان و صورت در مطب انجام میشود. زمانی که دیگر نیازی به TADS نباشد، برداشته میشوند و محل معمولاً طی چند روز به طور کامل بهبود مییابد.
پیوند بافت نرم در دهان میتواند برای حفظ سلامت دهان و دندان مهم باشد. پیوند بافت نرم برای افزودن بافت بیشتر در یک ناحیه خاص استفاده میشود و ممکن است در موارد زیر استفاده شود:
ژنژیویت که التهاب بافت لثه اطراف دندان است توسط باکتری ایجاد میشود. در صورت کنترل نشدن ممکن است منجر به پریودنتیت شود. ژنژیوکتومی روشی است که با جراحی بافتهای مشکل دار، بافتهای اضافی لثه و باکتریهایی که میتوانند باعث پریودنتیت شوند را از بین میبرد.
ژنژیووپلاستی، که تغییر شکل بافت لثه از طریق جراحی در نسج نرم است، اغلب همراه با جراحی لثه برای اهداف زیبایی یا عملکردی انجام میشود.
برای آنکه روکش را روی دندانی که در اثر پوسیدگی ضعیف شده، ترک خورده یا شکسته است قرار دهند ممکن است دندانپزشک شما را به یک جراح دهان و صورت ارجاع دهد. در این شرایط دندانپزشک اقدام به افزایش طول تاج میکند تا مطمئن شود که ساختار دندان به اندازه کافی برای نگه داشتن روکش مناسب است.
پیوند بافت نرم اغلب برای مبارزه با تحلیل رفتن لثه ضروری است. بیماری پریودنتال، تروما، افزایش سن، مسواک زدن بیش از حد و موقعیت نامناسب دندان از علل اصلی تحلیل لثه است. تحلیل لثه اگر درمان نشود در موارد شدید میتواند عفونت در ریشه دندان را ایجاد کند. هنگامی که ریشه دندانها آشکار میشود، خوردن غذاهای گرم و سرد میتواند ناراحت کننده و با ایجاد درد همراه باشد. پوسیدگی در این حالت بسیار زیاد میشود و ظاهر زیبایی لبخند تغییر میکند. هدف اصلی پیوند بافت نرم، پوشاندن ریشه در معرض دید یا ضخیم کردن بافت لثه است. این جراحی مانع از دست دادن بیشتر بافت میشود.
معمولاً برای برداشتن کامل ضایعهای که پوشش داخلی دهان را تحت تأثیر قرار میدهد، جراحی نسج نرم مورد نیاز است. برخی از ضایعات ممکن است نشان دهنده رشد بیش از حد پوشش داخلی دهان باشند یا به شکل موکوکوئل باشند.
موکوکوئلها ضایعاتی هستند که از انسداد بافت غدد بزاقی جزئی به وجود میآیند. معمولاً در لب پایین یا پوشش گونه به دنبال یک ضربه جزئی مانند گاز گرفتن ایجاد میشوند.
در یک ویزیت جراحی انجام میشود. با بی حسی موضعی کل فرایند بدون درد و در ۶۰ دقیقه انجام میشود.
بخیه معمولاً به عنوان بخشی از این روشها مورد نیاز است. بخیهها قابل جذب هستند. معمولا بعد از ۲ هفته بخیهها خود به خود از بین میروند. اگرچه گاهی اوقات خیلی زودتر ناپدید میشوند.
بلافاصله پس از عمل نباید دردی احساس کنید زیرا ناحیه جراحی در اثر بی حسی موضعی بی حس شده است. از آنجایی که این بی حسی از بین میرود ممکن است کمی درد به سراغتان بیاید. بهتر است پس از آن مسکن مصرف کنید. دندانپزشکان معمولا داروهای کاهش درد مناسب را در اخیار شما قرار میدهند.
سه نوع پیوند بافت نرم لثه وجود دارند که در ادامه آنها را بررسی میکنیم.
برای این منظور نواری از بافت سقف دهان برداشته میشود و به هدف تقویت رشد طبیعی به محل پیوند دوخته میشود. این نوع پیوند بیشتر برای ضخیم کردن بافت موجود استفاده میشود.
برای مناطق بزرگتر و درمان ریشه نمایان شده، بافت زیر اپیتلیال برای رفع مشکل مورد نیاز است. این بافت همبند زیر اپیتلیال از یک فلپ کوچک در دهان برداشته شده و به محل پیوند بخیه میشود. رایج ترین درمان برای ریشههای در معرض دید پیوند بافت همبند است.
این نوع پیوند شامل به اشتراک گذاری بافت نرم بین محل آسیب دیده و لثه مجاور است. یک فلپ از بافت را مقداری میبرند و به طرفین منتقل میکنند تا ریشه را بپوشاند. نتایج این نوع پیوند بسیار عالی است زیرا بافتی که به ناحیه مجاور منتقل میشود شامل رگهای خونی است که در جای خود قرار گرفته اند.
پیوند بافت نرم یک روش بسیار متنوع است که کاربردهای زیادی دارد. پیشرفتهای اخیر در علم دندانپزشکی، پیوند بافت نرم را قابل پیشبینیتر و کمتر تهاجمی کرده است. در اینجا برخی از مزایای اصلی مرتبط با درمان پیوند بافت نرم آورده شده است:
نمایان شدن ریشه دندان میتواند باعث درد و ناراحتی در زمان خوردن غذاهای گرم و سرد شود. پیوند بافت نرم، ریشه در معرض دید را میپوشاند، حساسیت را کاهش میدهد و سلامتی را به ناحیه لثه باز میگرداند.
تحلیل رفتن لثه به دلیل بیماری پریودنتال میتواند باعث شود که لبخند دندانی داشته باشید یا اندازه دندانها ناهموار به نظر برسد. پیوند بافت نرم میتواند به عنوان یک روش زیبایی برای تقویت مجدد لثهها و متقارن شدن لبخند به شما کمک کند.
بیماری پریودنتال یک بیماری پیشرونده است که میتواند بافت نرم را به سرعت تخریب کند. هنگامی که در ترکیب با روشهای جرم گیری عمیق استفاده میشود، پیوند بافت نرم میتواند از دست دادن بافت و استخوان را متوقف کند. همچنین ریشههای در معرض خطر را از عوارض بیشتر محافظت میکند.
در ابتدا، تمیز کردن عمیق هم در بالا و هم در زیر خط لثه انجام میشود تا دندانها و ریشهها از جرم (تارتار) پاک شوند. خود عمل پیوند معمولاً تحت بی حسی موضعی انجام میشود، اما این بستگی به اندازه نواحی دریافت کننده پیوند دارد. یک برش کوچک در محل گیرنده ایجاد میشود. بافت دهنده بین دو قسمت این ناحیه برش خورده قرار میگیرد. نوار بافت دهنده معمولاً بزرگتر از برش است، بنابراین مقداری اضافی آشکار خواهد بود.
فاکتورهای رشد که پر از پلاکت هستند و رشد طبیعی بافت را تحریک میکنند قبل از بخیه زدن روی محل قرار داده میشود. علاوه بر این، پروتئینهای محرک بافت که به رشد سریعتر بافت کمک میکنند به محل جراحی اضافه میشوند. در نهایت، محل زخم برای جلوگیری از جابجایی بخیه میشود. یکنواختی لثه و بهبود قابل توجهی در شش هفته اول پس از جراحی بافت نرم ایجاد میشود.
از پیوند بافت نرم میتوان برای پوشاندن ریشهها یا تقویت بافت لثه ای که ناکافی است استفاده کرد. در طول این روش، بافت لثه را از کام بیمار یا منبع اهداکننده دیگری میگیرند تا ریشه در معرض دید را بپوشاند. نوعی بافت به نام آلوگرافت میتواند برای جلوگیری از نیاز به برداشتن بافت از کام استفاده شود و در نتیجه محل جراحی دوم و ناراحتی بعد از عمل را کاهش میدهد. این کار را میتوان برای یک دندان یا چند دندان انجام داد تا خط لثه شما یکنواخت شود و حساسیت را کاهش یابد. همچنین پوشاندن ریشههای در معرض دید میتواند از ایجاد حفره روی سطح دندان جلوگیری کند.
برای بهبود موفقیت آمیز جراحی پیوند لثه، فرد باید این دستورالعملها را دنبال کند:
باید در دو هفته اول بهبود قابل توجهی را تجربه کنید. اگرچه بهبود کامل پیوند ممکن است سه تا شش ماه طول بکشد، اما ممکن است درمان این ناحیه به طور معمول از سه تا شش هفته شروع شود. در طول دوره بهبود اولیه، هر پیوندی که انجام داده باشید ممکن است سفید رنگ به نظر برسد. این طبیعی است.
از پراکسید، الکل، نوشابههای گازدار و نوشیدن از طریق نی خودداری کنید. بعد از ۲۴ ساعت به آرامی خوردن غذاهای نرم مانند سبزیجات پخته شده، ماهی و ماکارونی را شروع کنید. به مدت ۲ هفته از جویدن با قسمت جراحی شده خودداری کنید.
اگر دندانها فاقد نوار بافتی در خط لثه باشند، پس از قرار دادن روکشها و بریجها، تحلیل رفتگی و پوسیدگی ثانویه ایجاد میشود. پوسیدگی ثانویه در بیمارانی که از خشکی دهان رنج میبرند رایج است. پیوند لثه میتواند نوار بافت محدود شده را بازسازی کند و احتمال پوسیدگی جدید و عقب نشینی را کاهش دهد.